વર્ષો પછી ઘર ખોલતા લાગ્યું કે હું બેઘર હતોજે ધુળ ત્યાં જામી હતી, એ લાગણીનો થર હતો
ફફડી ઉડ્યાં કોઈ ખુણે પારેવડાં યાદો તણાંઆખું સદન અજવાસથી શણગારતો અવસર હતો
આંગણ હજી પડઘાય છે લંગોટીયાના સાદથીજર્જર છતાંયે આજ પણ વડલો ઉભો પગભર હતો
થાપા હતા બે વ્હાલના, ને એકલો બસ ભીંત પરવલખી રહ્યો પ્રતિબિંબ માટે આયનો નશ્વર હતો
આશિર્વચન માબાપનાં ઘંટારવો કરતાં હતાંને ગોખમાં મંદીર તણાં બચપણ સમો ઈશ્વર હતો
ટિપ્પણીઓ નથી:
ટિપ્પણી પોસ્ટ કરો